Muttersberg

Had me vandaag verslapen. Ik was om 8:02 wakker geworden en moest de trein van 8:22 naar Bludenz hebben. Omdat ik maar zo’n 5 minuten had voordat ik op de fiets moest zitten, heb ik moeilijke keuzes moeten maken. Ik koos voor tandenpoetsen in plaats van deodorant, vond de banaan en mandarijn belangrijker dan het vullen van mijn waterfles en heb op het laatste moment nog snel een boek meegenomen in plaats van mijn koptelefoon. Heb ook niet in de spiegel gekeken, waar ik normaal gesproken uitgebreid de tijd voor neem.

Ongeveer 7 minuten nadat ik wakker was geworden was ik onderweg naar het treinstation in Rankweil. De trein en ik kwamen te gelijk aan op het station en na een snel stressvol sprintje naar perron 2 kon ik voor het eerst deze ochtend rustig zitten.

Eenmaal in Bludenz aangekomen stond Anna op mij te wachten. We zijn met de auto naar Muttersberg gereden. Het originele plan was om de skilift naar boven te gaan en daar de wandeling te beginnen als er niet te veel sneeuw lag. Dit plan werd al snel geweizicht toen bleek dat de skilift dicht was. Plan B was om zelf de berg op te lopen, dit klinkt misschien heel logies en goed te doen voor velen maar voor iemand die al buiten adem raakt door met de fiets de heuvel van het dommeltunneltje te beklimmen was het 722 meter hogere gelegen eindpunt een hele uitdaging.

Anna vrolijkte mij onderweg op met de beloften van een prachtig uitzicht op de top. De wandeling was redelijk stijl maar goed te doen en we deden er ongeveer 2 uur over.  Hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw er lag en ik keer er naar uit om dadelijk op een bankje in de zon mijn banaan en mandarijn op te eten terwijl ik kon genieten van het uitzicht. De hele wandeling had de zon heerlijk geschenen tot dat we bij het beloofde uitzichtpunt kwamen, opeens was alles helemaal wit door de nevel. Anna had thee meegenomen en samen zaten we op een bankje uit te rusten terwijl we naar de mist keken waar achter een prachtig uitzicht zich voor ons schuil hield. Na even gezeten te hebben ging de mist langzaam weg en heb ik toch nog het uitzicht kunnen zien voor we weer naar beneden gingen.